Als kind onderging Lin Gerritse een hartoperatie waardoor hij nog steeds tweejaarlijks wordt gecontroleerd. Een terugkerende gebeurtenis die bij hem een fascinatie opwekte voor het menselijk lichaam en in het bijzonder voor dat van hemzelf. Bij elke controle ziet hij zijn hart op een monitor en ervaart hij de vreemde ritmische geluiden van de echo. “Ondanks dat ik het zelf ben”, aldus Gerritse “is mijn lichaam, deze vreemde organische machine, mij voor een groot deel vreemd.” Het vormde een startpunt voor een beeldend onderzoek: “Ik ben het menselijk lichaam gaan onderzoeken in de vorm van beeldende kunst”. Zijn tekeningen, collages, sculpturen, installaties, video's en (muziek)performances hebben telkens een directe of indirecte link met de oorsprong van zijn interesse. Soms heel letterlijk, in collages van oude anatomieprenten waarmee hij nieuwe lichamen construeert, of in eetbare zelfportretten voor vogels. Maar hij maakt ook installaties met materialen die in niets lijken op het lichaam maar die hij samen laat functioneren als “kleine ecosystemen, waar elke beweging invloed heeft op de rest, elk afzonderlijk object wacht op het moment van zijn actie. Net als bij een lichaam, zou het geheel instorten als een functie faalt.” Zijn werk is daarmee een “eerbetoon aan het absurde, een poging om functionaliteit te ondermijnen door het te creëren zonder functie; gebaren uit te voeren zonder reden, maar ter wille van hun bevrijding van het dienen van de productiviteit.” Dat geldt ook voor zijn installatie van transportbanden die stenen rondvoeren afkomstig van de muren van Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. Ondertussen vormen de klanken van het vallen, schuiven en breken een eindeloze hypnotiserende muzikale compositie. Ook wel hun laatste afscheidslied.